صفوان بن یحیی می گوید: ابونصر همدانی به من گفت که حکیمه دختر ابی الحسن
قرشی که از زنان نیکوکار بود به من گفت: وقتی امام جواد علیه السلام از
دنیا رفتند برای عرض تسلیت به نزد ام فضل رفتم و به او تسلیت گفتم و او را
بسیار غمگین یافتم که با گریه و ناله و بی تابی خودش را می کشت (کنایه از
شدت ناراحتی) من نزد او نشستم تا مقداری ناراحتیش فرو نشست و ما مشغول
سخن دربارهی کرم امام جواد و توصیف ایشان و بیان آنچه خداوند از عزت و
اخلاص و شرافت و بزرگواری به ایشان عطا کرده بود شدیم.
کسی در مقابل نعمتی که خداوند به او ارزانی داشته او را سپاس نگزارده جز
آنکه به خاطر آن سزاوار افزایش نعمتهای الهی میگردد قبل از آنکه این امر
را بر زبان جاری سازد.
خداوند افزون نمودن نعمتهایش را قطع نمینماید تا اینکه بنده از سپاسگزاریاش دست بردارد.
قوله فی ان نعم الله یزید بالشکر
ما شکر الله احد علی نعمة انعمها علیه الا استوجب بذلک المزید قبل ان یظهر علی لسانه.
لا ینقطع المزید من الله حتی ینقطع الشکر من العباد.
هرکه کاری را انجام دهد اما از آن خشنود نباشد گویا عامل بر آن کار نبوده و
هر که موفق به انجام کاری نشود اما از آن خشنود باشد همانند کسی است که
عامل به آن بوده است.
قوله فی أن الاعمال بالنیات
من شهد امرا فکرهه کان کمن غاب عنه، و من غاب عن امر فرضیه کان کمن شهده.
منبع: صحیفه امام جواد؛ جواد قیومی اصفهانی؛ دفتر انتشارات اسلامی چاپ اول 1381.
ابوهاشم جعفری گوید : نزد آن حضرت بودم که مردی از ایشان پرسید : خداوند در
کتابش برای خود نامها و صفتهایی را ذکر کرده، نامها و صفتهای خداوند خود
او هستند.
امام فرمود : این سخن تو دو چهره دارد : اگر بگویی : آنها همان خدا هستند،
یعنی در خداوند کثرت جای داشته و او مرکب است، این معنی در خدا متصور نیست و
خدا برتر از این معانی است، و اگر مرادت آن است که : این صفات و نامها
همواره با خدا بوده است، همواره بودن دو معنا دارد : اگر بگویی : این صفات
جاودانه در علم و دانش خداوند بوده و او شایستهی آنهاست این حرف درست است،
اگر بگویی : تصور این صفات و حروف کلماتش نزد او بوده، پس خداوند برتر است
از اینکه چیزی با او بوده باشد، بلکه خداوند بوده در حالیکه مخلوقی با او
نبود، آنگاه اسماء و صفات را به عنوان وسیلهی یاد کردن او خلق کرده، و خدا
بود و نام و یادی نبود و آنچه یاد میشود همان خداوند جاودانهای است که
همواره بوده است.
ثلاث یبلغن بالعبد رضوان الله تعالی:
کثرة الاستغفار، و لین الجانب، و کثرة الصدقة. و ثلاث من کن فیه لم یندم:
ترک العجلة. و المشورة، و التوکل علی الله عند العزم. [1] .
سه چیز است که رضوان خداوند متعال را به بنده میرساند:
1- زیادی استغفار.
2- نرمخو بودن.
3- و زیادی صدقه.
و سه چیز است که هر کس آن را مراعات کند، پشیمان نشود:
1- ترک نمودن عجله،
2- مشورت کردن،
3- و به هنگام تصمیم، توکل بر خدا نمودن.
پی نوشت:
[1] مسند الامام الجواد ، ص 247.
منبع: سیره و سخن پیشوایان؛ محمد علی کوشا؛ حلم چاپ اول 1384.
ألثقة بالله ثمن لکل غال و سلم الی کل عال. [1] .
اعتماد به خداوند بهای هر چیز گرانبها و نردبان هر امر بلند مرتبهای است.
پی نوشت:
[1] مسند الامام الجواد ، ص 244.
منبع: سیره و سخن پیشوایان؛ محمد علی کوشا؛ حلم چاپ اول 1384.
افشاگری زمان
الأیام تهتک لک الأمر عن الأسرار الکامنة. [1] . روزگار و گذشت زمان، پرده از روی کارهای نهفتهات برمیدارد.
پی نوشت:
[1] مسند الامام الجواد ، ص 245.
اظهار الشیء قبل أن یستحکم مفسدة له. [1] .
اظهار چیزی قبل از آنکه محکم و پایدار شود سبب تباهی آن است.
پی نوشت:
[1] تحف العقول ، ص 457.
مرحوم طبری، بحرانی، شیخ حر عاملی و دیگر بزرگان آوردهاند که شخصی به نام عمارة بن زید حکایت کند:
روزی در مجلس حضرت ابوجعفر، امام محمد بن علی علیهماالسلام نشسته بودم، به
حضرت عرض کردم: یا ابن رسول الله! علائم و نشانههای امام چیست؟
طبق آنچه محدثین و مورخین ثبت کردهاند:
حضرت ابوجعفر، امام محمد جواد علیهالسلام موهای سرش کوتاه و فر خورده شده و
چهرهی مبارکش نمیکن بود، که تقریبا از این جهت مقداری شبیه افراد
سیاهپوست به نظر میرسید.
به همین جهت، اشخاص منافق و فرصت طلب که هر لحظه دنبال سوژهای هستند تا بتوانند ضربهی خویش را وارد سازند.
لذا در نسب حضرت تشکیک به وجود آوردند و گفتند: این فرزند امام علی بن موسی الرضا علیهماالسلام نیست.
به قدری این شایعه و تهمت در افکار عدهای اثر گذاشت که مجبور شدند حضرت
جواد علیهالسلام را که بیش از حدود 25 ماه از عمر مبارکش سپری نگشته بود،
بردارند و نزد افراد قیافهشناس و نسب شناس آورند تا موضوع برای همگان روشن
و ثابت شود که این کودک از چه خانوادهای است.