دزدی را آوردند پیش خلیفه تا حکمش را صادر کند.معتصم،دانشمندان را جمع کرد. قاضی القضات گفت:"چون آیه تیمم حد دست را از مچ تعین کرده ،پس باید دستش را از مچ قطع کرد."
مرحوم طبرى ، بحرانى ، شیخ حرّ عاملى و دیگر بزرگان آورده اند که شخصى به نام عمارة بن زید حکایت کند:
روزى در مجلس حضرت امام جواد علیهما السلام نشسته بودم ، به حضرت عرض کردم : یاابن رسول اللّه ! علائم و نشانه هاى امام چیست ؟
حضرت فرمود: هرکس بتواند کارى را که هم اکنون من انجام مى دهم ، انجام دهد، یکى از نشانه هاى امام در او مى باشد.
و
سپس انگشتان دست مبارک خود را روى صخره اى - که در کنارش بود - نهاد، و
هنگامى که دست خود را از روى آن سنگ برداشت ، دیدم جاى انگشتان دست حضرت
روى آن سنگ به طور روشن و واضح اثر گذاشته است .
و نیز حضرت را
مشاهده کردم که قطعه آهنى را با دست مبارک خود گرفته است و بدون آن که آن
را در آتش نهاده باشند همانند قطعه اى کش و لاستیک یا فنر از دو سمت مى
کِشد و پاره نمى شود.
همچنین آورده اند:
عبداللّه بن محمّد - که یکى از راویان حدیث است - گوید:
روزى
همراه عمارة بن زید بودم ، او ضمن صحبت هائى ، حکایت عجیبى را برایم بیان
کرد، گفت : روزى امام محمّد جواد علیه السلام را در حالى که یک سینى بزرگ
گِرد مَجْمَعه جلویش نهاده بود، دیدم ؛ پس از ساعتى به من خطاب کرد و
فرمود: اى عمّاره ! آیا مایل هستى که به وسیله این سینى فلزّى یک کار عجیب و
حیرت انگیز را مشاهده کنى ؟
عرضه داشتم : بلى ، میل و علاقه دارم .
پس
ناگهان حضرت دست مبارک خود را بر آن سینى نهاد و سینى به شکل مایع در آمد؛
سپس آن ها را جمع نمود و در طشت و قدحى که کنارش بود، ریخت ؛ و بعد از آن
دست خود را روى آن مایع کشید و به صورت همان سینى اوّل در آمد.
و
امام علیه السلام در پایان فرمود: امام یک چنین قدرتى را دارد که در همه
چیز مى تواند با اراده الهى تصرّف کند و تغییر و دگرگونى ایجاد نماید
مرحوم شیخ طوسى ، کلینى و دیگر بزرگان آورده اند:در اوایل خلافت معتصم عبّاسى ، شخصى از اهالى سجستان به همراه امام محمّد جواد علیه السلام و نیز عدّه اى دیگر، راهى مکّه معظّمه گردید.
شخص سجستانى گوید: در بین راه ، جهت استراحت در محلّى نشسته بودیم و سفره
غذا پهن بود، ما با عدّه اى از افراد مختلف مشغول خوردن غذا گشتیم .
من
به حضرت خطاب کردم و اظهار داشتم : یاابن رسول اللّه ! فدایت گردم ، در
شهر ما شخصى از دوستان و محبّان شما، از طرف حکومت ، مسئول امور مردم مى
باشد.
مالیات زیادى را بر من مقرّر کرده است که بپردازم ، در حالى
که من توان پرداخت آن را ندارم ، چنانچه ممکن باشد نامه اى برایش بنویسید
تا ملاحظه حال مرا نماید و تخفیفى دهد؟
امام علیه السلام فرمود: او را نمى شناسم .
عرض
کردم : اى سرورم ! او از دوستان و علاقه مندان به شما اهل بیت عصمت و
طهارت مى باشد؛ و من مطمئنّ هستم که نامه شما سودمند خواهد بود.
و چون سخن و تقاضاى من به اتمام رسید، حضرت قلم و کاغذى را در دست مبارک خود گرفت و این عبارات را نگاشت :
به
نام خداوند بخشاینده مهربان ، حامل نامه از جنابعالى و نیز از عقیده ات
تعریف و تمجید کرد، توجّه داشته باش که خوشبختى تو در گرو رفتار و کردارت
مى باشد؛ بنابر این ، سعى کن نسبت به دوستان و هم نوعان خود دلسوز باشى ،
همانا خداوند متعال فرداى قیامت تو را در مقابل اعمال و کردارت مؤ اخذه و
مورد بازجوئى قرار مى دهد.
بعد از آن نامه را امضاء نمود و تحویل من داد.
پس
از آن که وارد سجستان شدم و نامه حضرت را به والى - که به نام حسین بن
عبداللّه نیشابورى معروف بود - دادم ، او نامه را گرفت و بوسید و بر چشم
خود نهاد و سپس آن را گشود و خواند و به من خطاب کرد و گفت : خواسته ات
چیست ؟
گفتم : ماءمورین شما مالیات سنگینى بر من بسته اند و توان پرداخت آن را ندارم .
سپس دستور داد: مالیات را از من بردارند و چون سخت در مضیقه بودم نیز مبلغى را لطف کرد.
مجلس مناظره ای راه انداختند .
بزرگترین دانشمندشان را دعوت کردند.
امام جواد (ع) را هم همینطور. همه که جمع شدند یحی بن اکثم بلند شد. مجلس ساکت شد.
قالَ علیه السلام : ثَلاثٌ یَبْلُغْنَ
بِالْعَبْدِ رِضْوانَ اللّهِ: کَثْرَةُ الاْ سْتِغْفارِ، وَ خَفْضِ
الْجْانِبِ، وَ کَثْرَةِ الصَّدَقَةَ.
1 - نسبت به گناهان و خطاها، زیاد استغفار و اظهار ندامت کردن .
2 - اهل تواضع کردن و فروتن بودن .
3 - صدقه و کارهاى خیر بسیار انجام دادن