طبری آورده است:
زکریا بن آدم قمی گفته است: خدمت امام رضا علیه السلام بودم که امام جواد
علیه السلام را آوردند، در حالی که سن شریفش زیر چهار سال بود، پس دست
مبارکش را بر زمین نهاد و سر را به طرف آسمان بلند کرد و در اندیشه ای دراز
فرو رفت، امام رضا علیه السلام به او فرمود: فدایت شوم! چه چیز اندیشه ات
را به درازا کشانید؟ گفت:ظلم و ستمهایی که به مادرم فاطمه روا داشتند! به
خدا سوگند! آن دو را از قبر بیرون می کشم، آتش می زنم، ذرات وجودشان را می
پراکنم و به دریا می ریزم، پس امام رضا علیه السلام او را به نزد خود طلبید
و در آغوش کشید و میان دو چشمش را بوسید و فرمود: پدر و مادرم به فدایت!
تو شایسته آن - امامت - هستی.[1] .
پی نوشت ها:
[1] دلائل الامامه: 400 ح 358.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.
کسی در مقابل نعمتی که خداوند به او ارزانی داشته او را سپاس نگزارده جز
آنکه به خاطر آن سزاوار افزایش نعمتهای الهی میگردد قبل از آنکه این امر
را بر زبان جاری سازد.
خداوند افزون نمودن نعمتهایش را قطع نمینماید تا اینکه بنده از سپاسگزاریاش دست بردارد.
قوله فی ان نعم الله یزید بالشکر
ما شکر الله احد علی نعمة انعمها علیه الا استوجب بذلک المزید قبل ان یظهر علی لسانه.
لا ینقطع المزید من الله حتی ینقطع الشکر من العباد.
منبع: صحیفه امام جواد؛ جواد قیومی اصفهانی؛ دفتر انتشارات اسلامی چاپ اول 1381.