ابو احمد محمد بن ابی‏عمیر

از اهل بغداد و ساکن آن شهر بوده و مردی عظیم المنزله و جلیل القدر و از اصحاب اجماع است که خاصه و عامه و ثاقت و جلالت او را تصدیق نموده‏اند، و او اعبد و اورع مردم بود و او را در فقاهت افضل و افقه از یونس بن عبدالرحمن گفته‏اند در حالی که از فضل بن شاذان روایت کرده‏اند که درباره‏ی فقاهت یونس می‏گفت:
ما نشأ فی الاسلام رجل من سائر الناس کان افقه من سلمان الفارسی رضی الله عنه و لا نشأء بعده افقه من یونس بن عبدالرحمن رضی الله تعالی عنه.

ابوتمام حبیب بن اوس الطائی

علامه‏ی حلی در کتاب خلاصة الاقوال می‏نویسد که ابوتمام امامی مذهب بود و برای اهل بیت شعر بسیار گفته است و احمد بن الحسین نقل کرده که نسخه‏ی کهنه‏ای را دیدم که شاید در ایام ابوتمام و یا نزدیک زمان وی نوشته شده بود و در آن قصیده‏ای از ابوتمام بود که ائمه‏ی اطهار علیهم‏السلام را تا امام جواد علیه‏السلام ذکر کرده بود و در مورد ائمه‏ی بعد از آن حضرت چیزی قید نشده بود زیرا ابوتمام در ایام حضرت ابی‏جعفر علیه‏السلام از دنیا رفته است.

اولاد آن حضرت

تعداد فرزندان امام جواد علیه‏السلام را مورخین به اختلاف نوشته‏اند، طبرسی می‏نویسد امام جواد علیه‏السلام دو پسر و سه دختر از خود بجای گذاشت که پسرانش یکی امام علی النقی علیه‏السلام و دیگری بنام موسی می‏باشد و دختران آن حضرت هم حکیمه و خدیجه و ام‏کلثوم نام داشته‏اند و بعضی هم گفته‏اند که دختران وی دو تن به نامهای فاطمه و امامه بوده‏اند [1] .

جامعه مجازی امام جواد علیه السلام

www.javadnet.ir




جامعه مجازی امام جواد علیه اسلام

آنچه کمک آدمی بر عمل است

ابن صباغ مالکی گفته است:
امام جواد علیه السلام فرمود: چهار خصلت، آدمی را بر انجام عمل (مساوی عبادت)اری می رساند: تن درستی، دارندگی، دانش و توفیق. [1] .

پی نوشت ها:
[1] فصول المهمه: 261.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.

آثار کفران نعمت و شکر آن

اربلی آورده است:
امام جواد علیه السلام فرمود: ناسپاسی، بر انگیزنده کراهت و بیزاری و دشمنی است و کسی که با تشکر نمودن، پاداش تو را داد؛ در حقیقت بیش از آنچه گرفته، به تو عطا کرده است.! [1] .

پی نوشت ها:
[1] کشف الغمه 2: 349.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.

آهنگ خدای متعال کردن

شهید اول نقل کرده است:
امام جواد علیه السلام فرمود: با دل آهنگ خدای متعال کردن، والاتر و رساتر است از اعضا و جوارح را، به وسیله اعمال به زحمت افکندن. [1] .

پی نوشت ها:
[1] الدره الباهره: 39.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.

آشکار ساختن چیزی پیش از قطعی شدن

حرانی آورده است:
امام جواد علیه السلام فرمود: آشکار ساختن هر چیزی، پیش از آنکه محکم و استوار گردد، موجب فساد و تباهی اش می گردد. [1] .

پی نوشت ها:
[1] تحف العقول: 457.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.

آزاد کردن بنده

صدوق آورده است:
از علی بن مهزیار اهوازی روایت شده که گفت: به امام جواد علیه السلام نامه ای نوشتم و در آن،راجع به بنده ای پرسیدم که مرگش فرا می رسد و صاحبش در همان ساعت آخر، آزادش می کند و او آزاد از دنیا می رود؛ آیا صاحب او، از آزاد کردنش در ساعت آخر، سودی می برد؛ا اگر او را به حال خود رها سازد تا بنده از دنیا برود، پاداش کدام بیشتر است؟ حضرت در جوابم نوشت: بنده در حال مرگ، بحال بندگی رها می شود و این، برای صاحبش سودمند تر است و آزادی در آن ساعت، سودی به حال او ندارد.[1] .

پی نوشت ها:
[1] من لاحضره الفقیه 3: 153 ح 3559.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.

آداب سفره

شیخ صدوق گفته است:
از محمد بن ولید کرمانی روایت شده که گفت: در خدمت امام جواد علیه السلام غذا می خوردیم تا اینکه سیر شدیم و سفره را برچیدند؛ خدمتکار سرگرم جمع کردن خورده ریز هایی که ریخته بود شد؛ حضرت به او فرمود: آنچه از غذا در (بیرون خانه) بیابان؛ ریخته، حتی اگر ران گوسفند است، رهایش کن؛ ولی آنچه در میان خانه ریخته، جستجو و گرد آوری بنما.[1] .
برقی با سند خود، به نقل از کسی که خدمت امام جواد علیه السلام بوده - در موقع ورود حضرت به مدینه - روایت کرده است که: گروهی با حضرت، مشغول خوردن غذا بودند؛ وقتی حضرت چربی دستهای خود را شست، آنها را قبل از خشک کردن با دستمال، به سر و صورتش کشید و فرمود: خدایا! مرا، از کسانی قرار ده که هرگز غبار سیاه و ظلمانی و ذلت و خواری، بر سیمایشان نمی نشیند.[2] .

پی نوشت ها:
[1] من لاحضره الفقیه 3: 356 ح 4257.
[2] المحاسن 2: 203 ح 1603.
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام جواد؛ گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ ترجمه مسلم صاحبی؛ شرکت جاپ و نشر بین الملل چاپ اول زمستان 1387.